Τόσο η κοινωνική απομόνωση όσο κυρίως η μοναξιά σχετίζονται με αυξημένο κίνδυνο καρδιακής ανεπάρκειας, δείχνει μια νέα μεγάλη κινεζο-βρετανική επιστημονική μελέτη. Και οι δύο παράγοντες παίζουν ρόλο, αλλά ο πιο καθοριστικός είναι σε ποιον βαθμό κάποιος νιώθει μόνος, άσχετα με το πόσο μόνος είναι πραγματικά.
Προηγούμενες μελέτες έχουν δείξει ότι η κοινωνική απομόνωση και η μοναξιά είναι σημαντικοί παράγοντες καρδιαγγειακού κινδύνου. Η νέα έρευνα αναδεικνύει τη συσχέτιση αυτή ειδικά στην περίπτωση της καρδιακής ανεπάρκειας. Η κοινωνική απομόνωση αφορά την αντικειμενική κατάσταση ανυπαρξίας κοινωνικών επαφών και σχέσεων, ενώ η μοναξιά αφορά το οδυνηρό συναίσθημα αδυναμίας πραγματικής κοινωνικής αλληλεπίδρασης, ακόμη και όταν υπάρχει παρουσία άλλων.
Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον δρα Τζιχούι Ζανγκ του Ιατρικού Πανεπιστημίου της Γκουανγκτσού, οι οποίοι έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό “JACC: Heart Failure” του Αμερικανικού Κολλεγίου Καρδιολογίας, ανέλυσαν βρετανικά ιατρικά αρχεία για περίπου 465.000 άτομα μέσης και τρίτης ηλικίας (μέσος όρος τα 57 έτη) σε βάθος τουλάχιστον 12ετίας, εκ των οποίων σχεδόν 12.900 είχαν διαγνωστεί με καρδιακή ανεπάρκεια.
μοναξιά
Διαπιστώθηκε ότι μοναξιά και κοινωνική απομόνωση αυξάνουν τον κίνδυνο καρδιακής ανεπάρκειας κατά 15% έως 20%. Όμως η κοινωνική απομόνωση συνιστά από μόνη της παράγοντα κινδύνου μόνο όταν απουσιάζει το αίσθημα μοναξιάς, αναφέρει το ΑΜΠΕ. Με άλλα λόγια, αν κάποιος είναι κοινωνικά απομονωμένος και παράλληλα νιώθει μοναξιά, η δεύτερη είναι πιο σημαντική αναφορικά με την πιθανότητα εμφάνισης καρδιακής ανεπάρκειας. Επίσης η μοναξιά αυξάνει τον σχετικό κίνδυνο ακόμη και αν κανείς δεν έχει καθόλου κοινωνική απομόνωση.
Γενικότερα, τόσο η μοναξιά όσο και η κοινωνική απομόνωση είναι συχνότερες στους άνδρες από ό,τι στις γυναίκες. Αν κανείς καπνίζει και είναι παχύσαρκος, ο κίνδυνος για καρδιακή ανεπάρκεια είναι περαιτέρω αυξημένος.
“Τα ευρήματα δείχνουν ότι η επίπτωση της υποκειμενικής μοναξιάς είναι πιο σημαντική από ό,τι της αντικειμενικής κοινωνικής απομόνωσης. Τα αποτελέσματα μας δείχνουν ότι όταν η μοναξιά είναι παρούσα, η κοινωνική απομόνωση δεν είναι πια σημαντική για την εμφάνιση καρδιακής ανεπάρκειας. Η μοναξιά είναι ισχυρότερος παράγοντας ψυχολογικού στρες από ό,τι η κοινωνική απομόνωση και είναι συχνή σε άτομα που είναι εχθρικά ή έχουν στρεσογόνες κοινωνικές σχέσεις”, δήλωσε ο δρ Ζανγκ.
Σελίδα 2 από 2
καρδιά
Τα καρδιαγγειακά νοσήματα αποτελούν ένα μεγάλο πρόβλημα υγείας στη σύγχρονη εποχή μιας και αποτελούν την πρώτη αιτία θανάτου στις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες. Στην Ευρώπη, το 49% όλων των θανάτων προέρχεται από τα καρδιαγγειακά νοσήματα, και από αυτούς ποσοστό 55% αφορά τις γυναίκες και 43% τους άνδρες. Στη στεφανιαία νόσο οφείλεται περίπου το 50% αυτών των θανάτων και σχεδόν το 1/3 στα Α.Ε.Ε. Σημαντική επίσης θέση κατέχουν οι αρρυθμίες, οι βαλβιδοπάθειες, η καρδιακή ανεπάρκεια και άλλες λιγότερο ίσως συχνές καταστάσεις.
Τα παραπάνω αναφέρει ο Αθανάσιος Τρίκας, MD, FESC, FACC Αν. Καθηγητής Ιατρικής Σχολής ΕΚΠΑ, Συν/τής Διευθυντής της Καρδιολογικής Κλινικής του ΓΝΑ «Η ΕΛΠΙΣ», με αφορμή την Ετήσια Διημερίδα της Καρδιολογικής Κλινικής του Νοσοκομείου «ΕΛΠΙΣ» 16-17 Σεπτεμβρίου, στο ξενοδοχείο Caravel. Θεματικό αντικείμενο της Διημερίδας είναι «Καρδιακή ανεπάρκεια και συννοσηρότητες: Διαγνωστική προσπέλαση και θεραπευτικές επιλογές», και όπως αναφέρει ο κ. Τρίκας, εκ μέρους της οργανωτικής επιτροπής του Συνεδρίου,το επιστημονικό και κλινικό έργο αποδεικνύεται επωφελές για τον ιατρό και δη το νοσοκομειακό όταν συνδυάζεται και με συνεχή εκπαιδευτική δραστηριότητα. Εξαιτίας αυτού του γεγονότος επιβάλλεται η δημιουργία και η υλοποίηση Εκπαιδευτικών προγραμμάτων και Συνεδρίων με στόχο τη συνεχή, πολυδιάστατη και επίκαιρη ενημέρωση. Ένα τέτοιο στόχο έχει και η πραγματοποίηση της Ετήσιας Διημερίδας της Καρδιολογικής Κλινικής του Νοσοκομείου «ΕΛΠΙΣ», με τη συμμετοχή διακεκριμένων και έμπειρων ομιλητών στο συγκεκριμένο πεδίο της Καρδιολογίας.
Σημειώνει μάλιστα ότι η εξέλιξη της επιστήμης γενικότερα είναι αλματώδης τα τελευταία χρόνια. Στην Καρδιολογία ιδιαίτερα έχει παρατηρηθεί σημαντική πρόοδος σε ένα ευρύ φάσμα που αφορά την Στεφανιαία Νόσο, τις Βαλβιδοπάθειες, τις Αρρυθμίες, την Καρδιακή Ανεπάρκεια. “Συχνά οι νέες θεραπείες που προτείνονται είναι ανατρεπτικές, έρχονται να ταράξουν τα νερά και με νέες, επαναστατικές πολλές φορές, μεθόδους να αυξήσουν σε μεγάλο βαθμό την επιτυχία στην αντιμετώπιση πολλών παθολογικών καταστάσεων. Συχνά βέβαια προκύπτουν διλήμματα που αφορούν τόσο στη διάγνωση όσο και στην εφαρμοζόμενη θεραπεία, τα οποία όμως μέσα από την επιστημονική αντιπαράθεση οδηγούν στη βέλτιστη αντιμετώπιση του Καρδιολογικού ασθενούς”.
Στο συνέδριο μας θα γίνει λεπτομερής αναφορά στα νεότερα δεδομένα που έχουν προκύψει τα τελευταία χρόνια στο πεδίο της Καρδιακής Ανεπάρκειας και αφορούν την αιτιολογία, την παθοφυσιολογία, την καλύτερη διαστρωμάτωση κινδύνου των ασθενών με Καρδιακή ανεπάρκεια, τις νέες τεχνικές διάγνωσης με την εφαρμογή νέων τεχνολογιών αλλά και στις νεότερες μεθόδους θεραπείας είτε φαρμακευτικές είτε επεμβατικές. Η είσοδος νεότερων φαρμάκων όπως οι αναστολείς SGLT-2 με τη μεγάλη μείωση των καρδιαγγειακών συμβαμάτων (φθάνει το 40% μείωση των καρδιακών θανάτων) ακόμη και στους ασθενείς με η χωρίς καρδιακή ανεπάρκεια και νεφρική δυσλειτουργία αποτελεί σημαντική μονάδα στη φαρμακευτική φαρέτρα αυτών των ασθενών.
Αναλυτικότερα, θα γίνουν αναφορές στην Στεφανιαία Νόσο, ως κύρια αιτία για την εμφάνιση Καρδιακής Ανεπάρκειας, τους τρόπους διερεύνησής της, τις μεθόδους και την αναγκαιότητα ελέγχου ύπαρξης βιωσιμότητας, τη διαστρωμάτωση κινδύνου αλλά και τους σύγχρονους τρόπους επαναιμάτωσης των ασθενών με Καρδιακή ανεπάρκεια και Στεφανιαία νόσο, είτε με διαδερμική αγγειοπλαστική ή με επέμβαση αορτοστεφανιαίας παράκαμψης (by-pass).
Οι αρρυθμίες που συνοδεύουν επίσης την Καρδιακή ανεπάρκεια έχουν άμεση συσχέτιση με το βαθμό νοσηρότητας και τη θνητότητα των ασθενών αυτών και οι σύγχρονες μέθοδοι στην αντιμετώπιση τους, με επεμβατικό κυρίως τρόπο τα τελευταία χρόνια αλλά και με τη χρήση νεότερων συσκευών έχει αλλάξει σημαντικά το τοπίο στο πεδίο αυτό με σημαντικά οφέλη ακόμα και με μείωση της θνητότητας των βαρέως πασχόντων ασθενών. Ιδιαίτερη αναφορά θα γίνει στις νεότερες μεθόδους κατάλυσης των αρρυθμιών (κρυοκατάλυση), τόσο της κολπικής μαρμαρυγής η οποία είναι πολύ συχνή στους ασθενείς με καρδιακή ανεπάρκεια όσο και των επικίνδυνων κοιλιακών αρρυθμιών.
Ιδιαίτερη αναφορά θα γίνει επίσης στο πεδίο των βαλβιδοπαθειών, είτε ως αίτια είτε ως αποτέλεσμα της Καρδιακής Ανεπάρκειας, έχει επίσης παρατηρηθεί αλματώδης πρόοδος τα τελευταία χρόνια. Οι επεμβάσεις διαδερμικής αντικατάστασης της αορτικής βαλβίδας (TAVI) πραγματοποιούνται όλο και συχνότερα δίνοντας λύση στο πρόβλημα πολλών ασθενών μετρίου ή υψηλού κινδύνου, οι οποίοι δεν μπορούν να υποβληθούν σε χειρουργική επέμβαση, βελτιώνοντας έτσι την ποιότητα ζωής τους αλλά και το σημαντικότερο παρατείνοντας την επιβίωση τους. Παράλληλα η σοβαρή ανεπάρκεια της μιτροειδούς βαλβίδας, η οποία είναι επίσης συχνή στους ασθενείς με καρδιακή ανεπάρκεια, αντιμετωπίζεται σε πολλές περιπτώσεις με διαδερμική παρέμβαση τοποθέτησης Mitral-clip με πολύ μεγάλη επιτυχία, ενώ πολύ πρόσφατα αναπτύχθηκαν και μέθοδοι διαδερμικής αντιμετώπισης της ανεπάρκειας και της τριγλώχινας βαλβίδας.
Δεν είναι λίγες επίσης οι παθολογικές καταστάσεις οι οποίες συνυπάρχουν στους ασθενείς με Καρδιακή Ανεπάρκεια. Συχνά οι ασθενείς πάσχουν από σακχαρώδη διαβήτη, χρόνια νεφρική ανεπάρκεια, κακοήθειες, αναιμία, χρόνια αναπνευστική ανεπάρκεια, διαταραχές του θυρεοειδούς κλπ. Ειδικοί σε κάθε τομές θα αναπτύξουν τις ιδιαιτερότητες στην αντιμετώπιση των ασθενών με καρδιακή ανεπάρκεια με τις συνυπάρχουσες παθήσεις.
Τέλος, ιδιαίτερα σημαντικό και επίκαιρο, θα γίνει αναφορά στην επίδραση των λοιμώξεων γενικά αλλά και της νόσου COVID-19 ειδικά στους ασθενείς με καρδιακή ανεπάρκεια, τόσο στην οξεία φάση αλλά και μακροπρόθεσμα (σύνδρομο post-COVID-19 ή Long-COVID-19 και καρδιά). Μεγάλος αριθμός αυτών, άνω του 40% πάσχουν από καρδιακή δυσλειτουργία καταλήγει ο κ Τρίκας.